Abonneer je op onze blog!

Voer je e-mailadres in om je in te schrijven op dit blog en e-mailmeldingen te ontvangen van nieuwe berichten.

Social

Gisteren was het dan eindelijk zover, Lieke is drie jaar geworden. HOERA! Hoewel wij als ouders natuurlijk apetrots zijn op onze dochter en we ontzettend blij en dankbaar zijn – dankbaar voor het feit dat ze leeft en nu bij ons is – schuilen er tegelijkertijd ook andere gevoelens in mij. Je las het al, het woord ‘dankbaar’ staat daar. Naar mijn weten gebruiken mensen dat woord alleen als ze iets heel heftigs hebben meegemaakt en ze ervaren hebben dat het leven niet vanzelfsprekend is. En dus staat het woord daar. Hoewel ze gisteren een fantastische dag heeft gehad en zij zich écht jarig voelde, blijft voor ons het contrast met vorig jaar groot. Naast dat wij ons dankbaar en blij voelen, is er ook nog altijd verdriet en onbegrip.

Zorgeloos jarig zijn

In aanloop naar haar derde verjaardag, heb ik veel nagedacht over vorig jaar. Toen vierden we haar tweede verjaardag en kreeg ze een toffe loopfiets. Wat was ze blij! Terugkijkend naar alle foto’s, zie ik een prachtig mooi meisje met lange, blonde haren die intens genoot van alle aandacht en cadeautjes die ze kreeg. Geen wolkje aan de hemel. We kenden geen zorgen, maakten volop toekomstplannen en ondernamen veel. Zorgeloos dus. Op dat moment besef je niet dat je het leven als vanzelfsprekend ziet. Logisch, je hebt immers geen aanleiding om anders te denken. Daar waar we vorig jaar zo zorgeloos haar verjaardag vierden, is het dit jaar heel anders.

Dubbel gevoel

Zoals eerder geschreven, zijn we – net als alle andere ouders- blij en trots dat ze drie jaar geworden is. Nog één jaar erbij en ze gaat alweer naar de basisschool. Waar blijft de tijd? Tegelijk besef je je dat afgelopen jaar heel intens is geweest en aanvoelt alsof we tien jaar verder zijn. En dan kom je weer tot het besef dat het nog maar één jaar geleden is. Van vorig jaar een zorgloze verjaardag vieren naar een tijd met veel zorgen. In aanloop naar haar verjaardag hoop je bijvoorbeeld dat ze zich goed voelt, dat ze niet misselijk is, dat ze niet opeens een infectie oploopt, dat ze voldoende eet en drinkt en dat ze kan genieten op haar eigen verjaardag. Volop genieten en ‘gewoon’ kind zijn. Moet je nagaan, ik zet het woord ‘gewoon’ tussen haakjes, want zo vanzelfsprekend is dat namelijk niet. Voor hetzelfde geldt is ze op haar verjaardag hartstikke misselijk, wilt ze niets en wil ze liever niet spelen. En als je iets wenst voor je kinderen, is dat ze ‘gewoon’ kind kunnen zijn en kunnen genieten van alle aandacht die ze krijgen.

Naast de zorgen die er elke dag zijn, is er nog steeds verdriet en onbegrip. Verdriet om de situatie en om het feit dat in een ‘split second’ alles anders is. En dus ook onbegrip. Alles verandert, ook je perspectief op het leven wordt anders. Je wordt teruggeworpen naar de kern, je waardeert de kleine dingen in het leven. Ons leven en ons geluk bestaat momenteel uit hele basale dingen: naar de speeltuin om de hoek, een fietstochtje maken, op de fiets bloemen plukken… Normaal gesproken stelt dit niets voor, maar als je in deze situatie beland waarbij elke dag anders kan zijn, leer je deze dingen waarderen.

Hoera, feest!

Oké, oké, het is nu klaar met dit diepzinnig gedoe en de zware lading van ‘het leven’. Belangrijker: hoe was haar verjaardag? In één woord: FAN-TAS-TISCH! We hadden ons geen betere dag kunnen wensen. Echt. Ten eerste was het weer perfect: warm, blauwe hemel en geen wind. De opa’s en oma’s kwamen langs en nog een aantal familieleden (rustig maar, we hebben ons gehouden aan de Coronamaatregelen. No worries.). Lieke is ontzettend verwend met alle cadeaus die ze heeft gekregen. Bovendien voelde zij zich ontzettend goed. Zo goed zelfs, dat we voor het eerst de Lieke hebben kunnen zien van vóór de ziekte. Ze rende de hele dag door het huis, speelde met haar neefje en nichtje en at en dronk van alles. Ze straalde als vanouds!

Lieke voelde zich de hele dag een prinses, helemaal toen ze een prinsessenjurk, -rok, toverstaf en kroontjes kreeg voor haar verjaardag. Alles moest direct aan, over elkaar heen en in de meest rare combinaties. En o wee als je ook maar opperde om iets van kleding uit te doen. Daarnaast heeft ze de toverstaf ontdekt en zegt ze nu tegen alles en iedereen ‘hokes, pokes, pas, ik wou dat (naam) een kikker was’. Dat gaat nu de hele dag door. En natuurlijk ook tegen ons. Alleen een beetje jammer dat ze telkens tegen mij zegt: ‘hokes, pokes pas, ik wou dat mama een koe was’. Hmm. Tuurlijk schat, ik hou ook van jou.

Ik had het al eerder over dankbaarheid, maar we zijn echt dankbaar voor hoe die dag was verlopen. Een dag om nooit weer te vergeten. Vooral dankbaar voor hoe Lieke zich voelde. “Wie het gevoel van dankbaarheid kent, kan het leven beter dragen als het even tegen zit”.

9 thoughts on “Hoera, Lieke 3 jaar!

  1. Om gezondheid te waarderen, moet het blijkbaar eerst goed verkeerd gaan, maar dat geld voor vele andere situaties. Dat geldt voor elke leeftijds categorie. Uiteindelijk wordt je er alleen maar sterker van. Soms overkomt het je gewoon en kan je blij zijn met alle liefde om je heen. Wij wensen jullie veel liefde toe.

  2. Om gezondheid te waarderen, moet het blijkbaar eerst goed verkeerd gaan, maar dat geld voor vele andere situaties. Dat geldt voor elke leeftijds categorie. Uiteindelijk wordt je er alleen maar sterker van. Soms overkomt het je gewoon en kan je blij zijn met alle liefde om je heen. Wij wensen jullie veel liefde toe. En van harte gefeliciteerd met Lieke.

  3. Van harte gefeliciteerd met jullie lieve Lieke.
    Ik heb met tranen en een flinke brok in de keel je blogs gelezen.
    Je schrijft het zo realistisch , het is voor ons zo herkenbaar.
    Wij zijn opa en oma van Tygo , bijna 14 jaar. Hij kreeg leukemie toen hij 1 jaar en 9maanden was.
    Hij heeft het gered en je kunt het je nu haast niet voorstellen hoe ziek hij geweest is.
    Het gaat heel goed met hem, zowel lichamelijk als geestelijk.
    We zijn trots op hem.

    Bij het lezen van je blogs, komen er zoveel emoties weer naar boven, ook wij wilden zo positief mogelijk blijven en hebben ondanks vele angstige, spannende en verschrikkelijke momenten ook veel gelachen met elkaar.
    Maar het is een heftige tijd voor de ouders en familie, wij zijn ook blij dat we veel hebben kunnen helpen, vooral in de Dexia week hebben wij uren met hem gereden.
    Lieve Roos, wat goed dat je deze blogs schrijft,
    Ze zijn positief en realistisch.
    Ik moet vaak aan jullie denken en leef met jullie mee.
    Heel veel sterkte voor de komende tijd
    Liefs Grada Bisschop

    1. Hoi Grada, wat een lieve woorden! En ook een mooi compliment dat je aangeeft veel te herkennen. Dat geeft mij alleen maar een nieuwe boost om meer te schrijven. Het is een bizarre wereld waar we inleven, maar daar zal jij als (groot) ouder ook veel van hebben meegemaakt. Het is vreselijk oneerlijk dat kinderen dit overkomen, maar wat zijn ze veerkrachtig he? Daar leer ik elke dag nog van. Wat fijn dat je onze blogs wilt lezen!

  4. wat heerlijk zo’n fijne verjaardag !

    Geniet van de kleine momenten… ! Met jullie dappere dame in het midden.

  5. Ten eerste gefeliciteerd! Ik heb de meeste van je blogs gelezen, wat kan je leven dan ineens op z’n kop komen te staan, ineens beland je in een heel andere wereld, waar je waarschijnlijk het liefst hard voor weg wil lopen. Je omschrijft het erg mooi en krachtig, maar wat moet het als ouders moeilijk zijn om te zien wat je dochter allemaal door moet maken. Maar wat is Lieke ongelooflijk sterk, dat zij er zo ‘goed’ mee omgaat komt vast ook door hoe jullie het doen! prachtige foto’s 🙂 Ik hoop echt voor jullie dat er snel een eind komt aan deze ellende en dat je langzaamaan weer kunt vertrouwen op een mooie toekomst met elkaar.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Next Post

Start nieuwe chemoreeks: Doxorubicine

za mei 23 , 2020
De afgelopen weken gingen heel goed en vlogen voorbij. Eindelijk kan je langzaamaan meer ontspannen en de teugels wat laten vieren. In tussentijd zijn we […]