Gisteren was het dan eindelijk zover, Lieke is drie jaar geworden. HOERA! Hoewel wij als ouders natuurlijk apetrots zijn op onze dochter en we ontzettend blij en dankbaar zijn – dankbaar voor het feit dat ze leeft en nu bij ons is – schuilen er tegelijkertijd ook andere gevoelens in mij. Je las het al, het woord ‘dankbaar’ staat daar. Naar mijn weten gebruiken mensen dat woord alleen als ze iets heel heftigs hebben meegemaakt en ze ervaren hebben dat het leven niet vanzelfsprekend is. En dus staat het woord daar. Hoewel ze gisteren een fantastische dag heeft gehad en zij zich écht jarig voelde, blijft voor ons het contrast met vorig jaar groot. Naast dat wij ons dankbaar en blij voelen, is er ook nog altijd verdriet en onbegrip.

Zorgeloos jarig zijn

In aanloop naar haar derde verjaardag, heb ik veel nagedacht over vorig jaar. Toen vierden we haar tweede verjaardag en kreeg ze een toffe loopfiets. Wat was ze blij! Terugkijkend naar alle foto’s, zie ik een prachtig mooi meisje met lange, blonde haren die intens genoot van alle aandacht en cadeautjes die ze kreeg. Geen wolkje aan de hemel. We kenden geen zorgen, maakten volop toekomstplannen en ondernamen veel. Zorgeloos dus. Op dat moment besef je niet dat je het leven als vanzelfsprekend ziet. Logisch, je hebt immers geen aanleiding om anders te denken. Daar waar we vorig jaar zo zorgeloos haar verjaardag vierden, is het dit jaar heel anders.

Dubbel gevoel

Zoals eerder geschreven, zijn we – net als alle andere ouders- blij en trots dat ze drie jaar geworden is. Nog één jaar erbij en ze gaat alweer naar de basisschool. Waar blijft de tijd? Tegelijk besef je je dat afgelopen jaar heel intens is geweest en aanvoelt alsof we tien jaar verder zijn. En dan kom je weer tot het besef dat het nog maar één jaar geleden is. Van vorig jaar een zorgloze verjaardag vieren naar een tijd met veel zorgen. In aanloop naar haar verjaardag hoop je bijvoorbeeld dat ze zich goed voelt, dat ze niet misselijk is, dat ze niet opeens een infectie oploopt, dat ze voldoende eet en drinkt en dat ze kan genieten op haar eigen verjaardag. Volop genieten en ‘gewoon’ kind zijn. Moet je nagaan, ik zet het woord ‘gewoon’ tussen haakjes, want zo vanzelfsprekend is dat namelijk niet. Voor hetzelfde geldt is ze op haar verjaardag hartstikke misselijk, wilt ze niets en wil ze liever niet spelen. En als je iets wenst voor je kinderen, is dat ze ‘gewoon’ kind kunnen zijn en kunnen genieten van alle aandacht die ze krijgen.

Naast de zorgen die er elke dag zijn, is er nog steeds verdriet en onbegrip. Verdriet om de situatie en om het feit dat in een ‘split second’ alles anders is. En dus ook onbegrip. Alles verandert, ook je perspectief op het leven wordt anders. Je wordt teruggeworpen naar de kern, je waardeert de kleine dingen in het leven. Ons leven en ons geluk bestaat momenteel uit hele basale dingen: naar de speeltuin om de hoek, een fietstochtje maken, op de fiets bloemen plukken… Normaal gesproken stelt dit niets voor, maar als je in deze situatie beland waarbij elke dag anders kan zijn, leer je deze dingen waarderen.

Hoera, feest!

Oké, oké, het is nu klaar met dit diepzinnig gedoe en de zware lading van ‘het leven’. Belangrijker: hoe was haar verjaardag? In één woord: FAN-TAS-TISCH! We hadden ons geen betere dag kunnen wensen. Echt. Ten eerste was het weer perfect: warm, blauwe hemel en geen wind. De opa’s en oma’s kwamen langs en nog een aantal familieleden (rustig maar, we hebben ons gehouden aan de Coronamaatregelen. No worries.). Lieke is ontzettend verwend met alle cadeaus die ze heeft gekregen. Bovendien voelde zij zich ontzettend goed. Zo goed zelfs, dat we voor het eerst de Lieke hebben kunnen zien van vóór de ziekte. Ze rende de hele dag door het huis, speelde met haar neefje en nichtje en at en dronk van alles. Ze straalde als vanouds!

Lieke voelde zich de hele dag een prinses, helemaal toen ze een prinsessenjurk, -rok, toverstaf en kroontjes kreeg voor haar verjaardag. Alles moest direct aan, over elkaar heen en in de meest rare combinaties. En o wee als je ook maar opperde om iets van kleding uit te doen. Daarnaast heeft ze de toverstaf ontdekt en zegt ze nu tegen alles en iedereen ‘hokes, pokes, pas, ik wou dat (naam) een kikker was’. Dat gaat nu de hele dag door. En natuurlijk ook tegen ons. Alleen een beetje jammer dat ze telkens tegen mij zegt: ‘hokes, pokes pas, ik wou dat mama een koe was’. Hmm. Tuurlijk schat, ik hou ook van jou.

Ik had het al eerder over dankbaarheid, maar we zijn echt dankbaar voor hoe die dag was verlopen. Een dag om nooit weer te vergeten. Vooral dankbaar voor hoe Lieke zich voelde. “Wie het gevoel van dankbaarheid kent, kan het leven beter dragen als het even tegen zit”.