Voordat we een inkijkje mogen hebben in de belevingswereld van (o)pa en (o)ma in hoe ze deze bizarre situatie ervaren, eerst nog even dit. Je smelt toch bij het zien van deze afbeelding? Maar allerliefste pa en ma: hoewel jullie duidelijk nog steeds blij zijn met elkaar, zien jullie er niet zo oud uit als hieronder hoor. Dat even ter correctie. Jullie zijn ontzettende hippe, modern geklede, lieve (of, zoals dat vaker wordt genoemd in huize opa en oma: ‘monsterachtige’) ouders die altijd voor ons klaarstaan. Alle lof voor Almhof! Nee hoor, alle lof voor jullie. Dat gezegd hebbende, tijd voor jullie special. Hoe hebben jullie het logeerpartijtje ervaren met onze koters?

“Mam, kunnen Sam en Lieke een nachtje bij jullie slapen?”  Die vraag wordt ons wel vaker gesteld. Onze kleinkinderen komen elke week een dagje bij ons, omdat de ouders naar hun werk moeten. We zijn dus wat gewend. Bovendien is alles wat nodig is, aanwezig.

Lieke had de dag ervoor weer een ‘behandeling’ gekregen en we wisten wat de bijwerkingen waren. In dat opzicht geen verrassingen dus. ‘s Middags kwamen ze. Vrolijke en blije kinderen die direct gingen spelen. Roos pakte de Woezel en Pip koffer om ons een cursus ‘Toedienen van medicijnen’ te geven. En toen sloeg de schrik toe! Jeminee, wat veel soorten en wat een verantwoordelijkheid werd ons gegeven. Voor het ene medicijn moest je 15 ml toedienen, voor het andere 1,5 ml.

Wat nu als we ons vergisten? Check, check, dubbel check dus.

En ook het tijdstip waarop alles gegeven diende te worden: tijdens de maaltijd, twee uur  erna of ervoor,  tijdens haar slaap … Gelukkig kende Lieke de klappen van de zweep en hielp ze dapper mee (peuter hė, van 3!) om de spuitjes aan te geven. Met een brok in de keel dienden we de medicijnen toe. Heel moeilijk om te beschrijven wat je dan voelt. Het voelt zo onnatuurlijk, zoveel medicijnen in zo’n klein lijfje. Tegelijkertijd weet je dat die haar weer béter zouden maken. Maar het is zo veel…en zo vaak! De tranen stonden opa in de ogen, omdat hij besefte dat de ouders dit dus élke dag al zoveel maanden meemaken.

We wisten dat het voor haar moeilijk was om in slaap te komen. Dat was één van de bijwerkingen. Maar ze was zo moe dat ze vrijwel direct in slaap viel. Hoe anders wat dat met haar broertje! Deze dreumes profiteerde volop van alle aandacht en weigerde te slapen. Als een sneeuwengel lag hij op het (hoogpolige) tapijt. Speelde kiekeboe met opa en maakte zoveel kabaal dat we liplezend het journaal hebben gevolgd.

De volgende ochtend werden we door Lieke gewekt. Haar slaapschaap blaatte ten teken dat ze uit bed mocht. Ze was vrolijk en wilde wel een boterham. Helaas werd al snel duidelijk dat ze wel wilde maar door de pijn in haar mond, niet kon! Vanaf dat moment veranderde ze van een  vrolijke peuter in een heel ziek meisje dat onder een dekentje wilde liggen. Omdat we deze Lieke niet kenden, hebben we tóch maar de ouders gebeld. Geloof ons als we zeggen dat dat niet is wat we wilden. We gunnen het ze zo om even aan iets anders te denken. Later bleek dat die pijn het gevolg was van de chemo’s. Daarvoor kreeg ze weer een ander medicijn. Zo wordt het Woezel en Pip koffertje steeds voller. Hoe oneerlijk kan alles zijn?