Om 18.00 uur kwamen we aan in het Prinses Máxima Centrum (hierna genoemd als PMC). Lieke lag nog steeds met hoge koorts te slapen in de autostoel. Doordat we niet langs huis mochten en rechtstreeks heen reden, hadden we niets bij ons. We parkeerden de auto, stapten uit en keken naar het kleurrijke gebouw. Het voelde zo onwerkelijk. Wat stond ons, maar vooral haar te wachten? Met tranen in onze ogen liepen we naar binnen. Een willekeurige dokter sprak ons aan. Hij zei meteen hoe erg hij het voor ons vond en dat vandaag een hele zware dag moet zijn geweest. Ondanks dat de woorden pijn deden, voelde ik dat hij oprecht was en dat we op de juiste plek waren voor onze dochter.
Eenmaal op onze kamer kregen we te horen dat we een week moesten blijven. Een week met daarin allerlei onderzoeken om het juiste type leukemie vast te stellen. Onze hoofden zaten inmiddels compleet vol. Er was geen tijd om alles te verwerken, want de volgende ochtend werd Lieke al naar de operatiekamer gebracht. Er werd een beenmergpunctie gedaan, een ruggenprik gegeven, een port-a-cath geplaatst (inwendig infuus), een biopt afgenomen en er werd een sonde ingebracht. Onwerkelijk hoe je 24 uur geleden nog in een ander ziekenhuis zit met het vermoeden van een scheurtje in het dijbeen en je de volgende ochtend je dochter uit een operatie ziet komen. Alsof je in een soort parallelle wereld leeft waarin je niet weet wat werkelijkheid is en wat niet.
En af en toe sloeg de realiteit in en raakte je in paniek: je ergste nachtmerrie als ouder is werkelijkheid geworden.
Een paar dagen later kon de officiële diagnose gesteld worden: ALL. Dat staat voor Acute Lymfatische Leukemie. Acute leukemie, ook wel bloedkanker genoemd, betekent een acuut ontstaan van kwaadaardige cellen die zich ongeremd blijven delen en de gezonde cellen in de verdrukking brengen. Door deze verdrukking in het beenmerg ontstaat er botpijn. Dus de pijn in haar benen kon hiermee worden verklaard, want inmiddels kon ze hier niets meer mee.
Gelukkig is deze vorm van leukemie steeds beter te behandelen, maar duurt de totale behandeling twee jaar. En het ‘allerbeste’ nieuws wat je in zo’n situatie kan horen: ze wordt beter!
Ondanks alle ellende en chaos, probeerden we onze tijd daar zo goed mogelijk door te brengen. Altijd het beste uit een situatie halen. Dat is en blijft onze insteek! En dus gingen we elke dag op ‘pad’. Lieke in de buggy, infuuspaal ernaast.
Het PMC heeft als missie om elk kind met kanker te genezen met optimale kwaliteit van leven. En dat voel je als je daar rondloopt. Alles wordt net een beetje minder erg. Er wordt zoveel mogelijk aangesloten bij de belevingswereld van kinderen en kinderen worden op verschillende manieren uitgedaagd in hun ontwikkeling. Het draait daar niet altijd en op elk moment om de ziekte, omdat kinderen daar soms ook kinderen kunnen zijn. En zelfs met het vreselijke nieuws wat wij te horen hadden gekregen, voelden we ons – gek genoeg- gesterkt in de behandeling. Dit gaan we met z’n allen verslaan!
Na het bespreken van de officiële diagnose en behandelplan, werd er direct gestart met de behandeling. Driemaal daagse Prednisolon met daarnaast chemo. Ook kreeg ze vanaf dat moment veel medicijnen die elk hun eigen bijwerkingen hebben. Na een week mochten we naar huis. Heel fijn, maar aan de andere kant ook heel eng. Want tsja, wat nu? Hoeveel last gaat ze krijgen van alle chemo’s?
