Vrijdag 23 augustus 2019 is een datum die in ons geheugen gegrift staat. De dag dat we te horen kregen dat Lieke, onze kleine meid, op dat moment twee jaar en drie maanden, ernstig ziek is. Vanaf dat moment is ons leven in een stroomversnelling terechtgekomen. Hoewel er bij Lieke een dag later ALL is vastgesteld (Acute Lymfatische Leukemie) is niet alleen zij ernstig ziek, maar ook ons gezin. De leukemie heeft op vrijwel alle domeinen van ons leven een grote impact (gezin, opvoeding, werk, vakantie en ga maar door…). Iets waarvan we ons in eerste instantie tegen hebben verzet, maar inmiddels hebben moeten accepteren.

Maar goed, de eerste blog: de diagnose. En ook direct een heftige om te schrijven, omdat niemand deze diagnose aan had zien komen. Achteraf gezien liet Lieke in de zomervakantie van 2019 de eerste verschijnselen zien: bleek, vaak en snel boos, opstandig en veel slapen. Maar ja, op die leeftijd kan je veel verklaringen bedenken. Totdat ze opeens van de bank viel en zij last kreeg van haar rechterknie. De huisarts verwees ons door naar het ziekenhuis om foto’s te laten maken. Hij vermoedde een scheurtje in haar dijbeen. Inmiddels kreeg ze ook last van haar linkerknie en liep ze al een aantal dagen niet meer. De foto’s leverden niets op en de kinderarts kon de pijn in haar benen niet verklaren. Daarom werd er een bloedtest afgenomen om te zien of ze wellicht een bacterie of infectie had opgelopen. Het wachten op de uitslag duurde naar mijn gevoel uren. René was aan het werk, want tsja, in het ergste geval zou ze gips krijgen, toch? Tijdens het wachten werd Lieke zieker en zieker. Ze kreeg hoge koorts en lag alleen maar te slapen in de buggy. En toen kreeg ik de vernietigende uitslag: er waren afwijkende cellen te zien die passen bij het ziektebeeld van leukemie. Ik was niet alleen, mijn vader was bij mij in het geval Lieke gips zou krijgen. Op dat moment staat je wereld stil en zakt de grond onder je voeten vandaan. Je denkt dat je het verkeerd gehoord hebt. Sorry? Leukemie, is dat niet een soort kanker? En vervolgens gaan er duizenden gedachten door je heen: wat betekent dit precies? Wat is de kans op overleving?

En de ergste gedachte: gaat ze dóód?

De kinderarts instrueerde ons om direct naar het Prinses Maxima Centrum in Utrecht te gaan. Zij hadden al contact opgenomen en we mochten niet langs huis. Nou geloof me, dan slaat de paniek in volle hevigheid toe. Ik huilde zo hard, zo intens en op dat moment kon ik niet meer nadenken. Ook voelde ik me enorm schuldig naar haar toe. Hoe vaak had ik al wel niet gezegd, of in ieder geval gedacht, dat ze zich niet moest aanstellen? Als ik de pijn in haar benen nou eerder serieus had genomen, had ik het dan kunnen voorkomen?
René werd ondertussen door mijn vader gebeld met de vraag om zo snel mogelijk naar het ziekenhuis te gaan. Ik had afgesproken dat ik het hem alleen zou vertellen; de arts zou later aanschuiven. Zodra René binnenkwam, stond de tijd stil en wilde ik me alleen maar in zijn armen storten. Maar eerst de moeilijkste boodschap brengen die je je kan bedenken. Samen huilden we en kregen we nogmaals uitleg van de kinderarts. Tijd om alles te verwerken was er niet, we moesten zo snel mogelijk in de auto richting Utrecht. Daar zouden we een week worden opgenomen om de officiële diagnose te krijgen met het daarbij behorende behandelplan. De autorit er naar toe vergeten we nooit. Lieke had nog steeds hoge koorts, lag laveloos in de autostoel terwijl wij ondertussen – met de radio aan, zodat ze het niet zou horen- met tranen over onze wangen richting Utrecht reden.

En daar begon ons leven met leukemie.